VACANA
School of Liberal Arts
Mae Fah Luang University
School of Liberal Arts
Mae Fah Luang University
ISSN: 2287-0903
คำสรรพนามมักถูกนิยามให้เป็นหมวดคำที่อ้างถึงคน สัตว์ หรือสิ่งของ แต่งานวิจัยก่อนหน้าเสนอว่าในหลายกรณีสรรพนาม มัน ถูกใช้โดยไม่มีรูปอ้างอิงนำทางภาษาแต่อย่างใด ผู้วิจัยจึงต้องการศึกษาว่าการสูญเสียความหมายเชิงการอ้างถึงนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรโดยการวิเคราะห์ข้อมูลการข้ามสมัยตั้งแต่ช่วงปลายสมัยธนบุรีจนถึงปัจจุบัน ผลการศึกษาพบว่าประเภทของรูปอ้างอิงนำที่สรรพนาม มัน อ้างถึงในตำแหน่งประธานของประโยคได้ขยายขอบเขตกว้างขึ้นจากนามวลีไปเป็นนามวลีแปลง กริยาวลี อนุพากย์ และข้อความตามลำดับ ในที่สุดขนาดของข้อความยาวขึ้นจนยากที่ผู้ใช้ภาษาจะสามารถระบุขอบเขตของรูปอ้างอิงนำได้ ความหมายเชิงการอ้างถึงจึงมีลักษณะของความลาดเลื่อนไม่ใช่ลักษณะแบบขั้วตรงข้าม ปัจจัยนี้จึงเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการใช้คำสรรพนาม มัน ที่ไม่มีการอ้างถึงในตำแหน่งประธานของประโยค กล่าวคือเกิดประธานหุ่นขึ้นในภาษาไทย
จันทิมา อังคพณิชกิจ. (2554). ไวยากรณ์ภาษาไทยกับอายุของผู้พูด. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
นววรรณ พันธุเมธา. (2558). ไวยากรณ์ไทย. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิทยาวัฒน์ พิทยาภรณ์, วิภาส โพธิแพทย์, ธานีรัตน์ จัตุทะศรี, นพรัฐ เสน่ห์, พงศ์พัฒน์ เมธีธรรมวัฒน์, สิรีมาศ มาศพงศ์, ... และพลวัฒน์ ไหลมนู. (2558). การสำรวจและคัดเลือกตัวบทสำหรับคลังข้อมูลภาษาไทยเชิงประวัติแห่งชาติ. วารสารภาษาและวรรณคดีไทย, 1-41.
สมทรง บุรุษพัฒน์. (2532). ภาษาไทย: ภาษาเน้นเรื่อง. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 8(1), 11-17.
Asher, N. (1993). Reference to Abstract Objects in Discourse: A Philosophical Semantics for Natural Language Metaphysics. Dordrecht: Kluwer Academic Publishers, SLAP Series Vol.50.
Bhat, D. S. (2004). Pronouns. Oxford: Oxford University Press.
Chen, P. (2009). Aspects of referentiality. Journal of Pragmatics, 41(8), 1657-1674.
Chutisilp, P. (1984). A sociolinguistic study of an additional language: English in Thailand. Unpublished doctoral dissertation, University of Illinois, Urbana Champaign.
Finegan, E. (2014). Language: Its structure and use. Nelson Education.
Givón, T. (1984). The pragmatics of referentiality. Georgetown University round table on language and linguistics, 120-138.
Greenberg, J. H. (1963). Some universals of grammar with particular reference to the order of meaningful elements. In J. H. Greenberg (Ed.), Universals of language (pp. 40-70). Cambridge, MA: MIT Press.
Halliday, M. A. K., & Hasan, R. (1976). Cohesion in English. London: Longman.
Harris, Z. (1952). Discourse analysis. Language 28: 1-30.
Hoonchamlong, Y. (1991). Some Issues in Thai Anaphora: A Government and Binding Approach.Unpublished doctoral dissertation, University of Wisconsin-Madison.
Huddleston, R. & Plum, G. K. (2002). The Cambridge grammar of the English language. Cambridge: Cambridge University Press.
Indrambarya, K. (2011). On the non-referential subject /man/ in Thai. Paper presented at the The 21st Southeast Asian Linguistics Society, Bangkok, Thailand.
Indrambarya, K. (2012). On impersonal subjects in Thai. Paper presented at the The 22nd Southeast Asian Linguistics Society, Agay, France.
Iwasaki, S. & Ingkaphirom, P. (2005). A reference grammar of Thai. Cambridge University Press.
Lee. D.Y. (2001). Genres, registers, text types, domains and styles: clarifying the concept and navigating a path through the BNC jungle. Language Learning and Technology Journal 5(3): 37-72.
Levinson, S. C. (1983). Pragmatics. Cambridge: Cambridge University Press.
Lyons, J. (1977). Semantics, Volume I. Cambridge UP, Cambridge.
Li, C. N., & Thompson S. A. (1976). Subject and topic: a new typology of language. Subject and topic, 459-489.
McEnery, T., Xiao, R., & Tono, Y. (2006). Corpus-based language studies: An advanced resource book. New York: Routledge.
Minegishi, M. (2011). Description of Thai as an isolating language. Social Science Information, 50(1), 62-80.
Prasithrathsint, A. (1997). The emergence and development of abstract nominalization in standard Thai. Southeast Asian Linguistic Studies in Honour of Vichin Panupong, 179-190.
Phimsawat, On-Usa. (2011). The Syntax of Pro-drop in Thai. Unpublished doctoral dissertation, Newcastle University.
Pipalova, R. (1988). Some remarks on delimiting reference in English. Philologica Pragensia, 31(4), 192-198.
Quirk et al. (1985). A Comprehensive Grammar of the English Language. London: Pearson Longman.
Stubbs, M. (1983). Discourse Analysis: The Sociolinguistic Analysis of Natural Language. Chicago, IL: The University of Chicago Press.
Yule, G. (1996). Pragmatics. Oxford: Oxford University Press.
