การศึกษาภาษาในระหว่างของการใช้บอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาในกลุ่มนักเรียนชาวไทย

Abstract

การศึกษาเรื่องการใช้บอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาในภาษาอังกฤษมีวัตถุประสงค์ คือ 1.สังเกตการเกิดข้อผิดพลาดและพัฒนาการของภาษาในระหว่างของผู้เรียนชาวไทยในการใช้การบอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาในภาษาอังกฤษตามช่วงชั้นการศึกษาที่แตกต่างกัน และ 2.ศึกษาลำดับการการเรียนรู้การบอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาในภาษาอังกฤษของผู้เรียนชาวไทย กลุ่มตัวอย่างในการศึกษาครั้งนี้คือ นักเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 นักเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 และ นักเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ในจังหวัดเชียงราย รวมทั้งสิ้น 90 คน  โดยสถานที่คือสถาบันกวดวิชาในจังหวัดเชียงราย การเก็บข้อมูลจะใช้เป็นแบบทดสอบเรื่องการบอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาในประโยคปัจจุบันกาล

ผลวิจัยพบว่า รูปแบบการผิดมีด้วยกัน 2 กรณี คือความผิดในการแยกพจน์และเปลี่ยนรูปกริยา และ ความผิดที่เกี่ยวกับความเข้าใจในการใช้บอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยา นอกจากนี้ระดับการศึกษามีผลกับการใช้บอกสัมพันธ์ระหว่างประธานและกริยาของนักเรียน โดยนักเรียนที่อยู่ในระดับชั้นสูงกว่าจะพบความผิดพลาดได้น้อยกว่านักเรียนที่อยู่ในระดับชั้นต่ำกว่าตามลำดับชั้นปี  และในการเรียนรู้เรื่องการใช้บอกสัมพันธ์ในแต่ละพจน์ของประธานพบว่า พจน์ที่นักเรียนสามารถเรียนรู้ได้ง่ายและรวดเร็วที่สุดคือ ประธานที่เป็น พหูพจน์แบบปกติ ส่วนหัวข้อที่นักเรียนพบปัญหามากที่สุดคือ ประธานเอกพจน์ตามกฎ