พัฒนาการการใช้และผันรูปเพื่อแสดงพจน์ของคำนามในภาษาอังกฤษ ของนักเรียนไทยในต่างระดับการศึกษา

Abstract

ความแตกต่างในการใช้พจน์ของคำนามระหว่างภาษาไทยและภาษาอังกฤษมีลักษณะทางกายภาพและหลักการใช้ที่แตกต่างกันตามหลักไวยากรณ์ของแต่ละภาษาซึ่งเป็นอุปสรรคอย่างหนึ่งในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษของนักเรียนไทย งานวิจัยชิ้นนี้กำหนดวัตถุประสงค์ไว้ 2 ประการได้แก่ 1) เพื่อสังเกตพัฒนาการการใช้พจน์ของคำนามในภาษาอังกฤษของนักเรียนไทยและ 2) เพื่อตรวจสอบการผันรูปของคำนามในภาษาอังกฤษจากเอกพจน์เป็นพหูพจน์ ผู้วิจัยได้ทำการเก็บข้อมูลจากนักเรียนไทย 4 กลุ่มที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับประถมศึกษาถึงระดับมัธยมศึกษาโดยใช้แบบทดสอบเป็นเครื่องมือการวิจัย ผลการศึกษาพบว่านักเรียนทั้ง 4 กลุ่ม สามารถเลือกใช้พจน์ของคำนามได้เหมาะสมกับบริบทที่กำหนดให้ก่อนการผันรูปของคำนามจากเอกพจน์เป็นพหูพจน์ได้ถูกต้อง เพราะแม้ว่าการใช้พจน์หรือการผันรูปของคำนามภาษาอังกฤษไม่พบในคำนามภาษาไทย แต่นามวลีในภาษาอังกฤษมีลักษณะคล้ายกับนามวลีในภาษาไทยอยู่หลายประการ เช่นความหมาย ตำแหน่งในประโยค หรือการไม่แบ่งเพศ เป็นต้น ทำให้นักเรียนสามารถเปรียบเทียบลักษณะของกลุ่มคำรอบๆ แล้วเลือกใช้ลักษณะหรือกฎเกณฑ์ที่สอดคล้องกับนามนั้นๆ กระทั่งเกิดการเรียนรู้ขึ้น แม้ว่าการผันรูปคำนามเกิดหลังจากการเลือกใช้พจน์คำนาม แต่เมื่อพบว่ามีการเรียนรู้เกิดขึ้นแล้วกลับพบว่าการผันรูปของคำนามมีแนวโน้มพัฒนาการมากกว่าการเลือกใช้พจน์ของคำนาม